Kontynuując wątek zmian w prawie dotyczącym nieruchomości, który zapoczątkowaliśmy alertem publikowanym 30.12.2024 dzisiaj chcielibyśmy przedstawić kilka kolejnych nowości w prawodawstwie, które dopiero co weszły/wkrótce wejdą w życie, jak również omówić ciekawe świeże orzecznictwo, które może zmienić dotychczasową interpretację przepisów. I tak Wojciech Koźmiński pochylił się nad wątkiem rozliczania kosztów fit-out, Patryk Grochowski przenalizował nowe przepisy dotyczące budowy placów zabaw przez deweloperów, a Jakub Kania wraz ze mną zbadaliśmy niektóre nowe wymagania dotyczące projektowania i wykonania budynków.

Rozliczenie kosztów fit-out proporcjonalnie do długości trwania najmu

W ubiegłym roku, oprócz zmian normatywnych istotnych dla przedsiębiorców działających na rynku nieruchomości, wydane zostały także potencjalnie ważne wyroki, które mogą zostać uznane za przyczynek do zmiany dotychczasowej linii orzeczniczej i interpretacji prawa – również w zakresie regulacji podatkowych (nie tylko przez sądy administracyjne, ale i fiskusa).

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2024 r., sygn. II FSK 1486/21 powinien być uznany za precedensowy i to na kilku polach. Przede wszystkim wspomniane orzeczenie może realnie wpłynąć nie tylko na sposób rozliczania kosztów typu „fit-out”, ale również innych kosztów pośrednich ponoszonych przez przedsiębiorców w czasie, a co do których do tej pory uznawano za prawidłowe jedynie rozliczenie jednorazowe.   

Czym są koszty fit-out?

Termin „fit-out” nie doczekał się definicji legalnej, ani nie jest postrzegany zupełnie jednolicie w języku branży remontowo-budowlanej[1]. Na potrzeby analizy omawianego orzeczenia przyjmiemy, iż jest to ogół działań i prac wykończeniowych oraz aranżacyjnych, które wykonuje wyspecjalizowany przedsiębiorca, na potrzeby najemców nieruchomości (w tym przypadku – przestrzeni biurowej).

Można podzielić takie prace aranżacyjne na pierwotne i wtórne.

W przypadku prac wykonywanych po raz pierwszy od momentu oddania budynku do użytkowania (fit-out pierwotny) – wykonanie prac aranżacyjnych obejmować może m.in. instalacje wewnętrzne, wykańcza podłogi, sufity, ściany, instaluje meble recepcyjne. Fit-outy pierwotne nie obejmują elementów, które mogą samodzielnie stanowić środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”).

W omawianym orzeczeniu spółka wykonywała również tzw. fit-outy wtórne, czyli prace aranżacyjne na potrzeby nowych (kolejnych) najemców przestrzeni biurowych. Jak wskazał NSA, fit-outy wtórne w tym rozumieniu nie obejmują ulepszeń lub elementów, które mogą samodzielnie stanowić środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 CIT, nie zwiększają wartości użytkowej środków trwałych, gdyż obejmują remont pozostający w ścisłym związku z konkretnym najemcą (np. wykończenie ścian w kolorystyce czy z logo danego najemcy).

Podejście fiskusa do rozliczania kosztów prac aranżacyjnych

W sprawie, w której zapadł omawiany wyrok, spółka wykonująca prace aranżacyjne wystąpiła do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) o wydanie interpretacji indywidualnej, m.in. by uzyskać potwierdzenie, iż wydatki na fit-outy wtórne (tj. te nieobjęte odsprzedażą nakładów) stanowią koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Oznaczałoby to, że przy najmie na okres pięciu lat można odliczyć jedną piątą wydatków w każdym roku.

Wnioskodawca zaliczał bowiem wydatki na fit-outy wtórne do tzw. kosztów pośrednich, które rozlicza proporcjonalnie do długości okresu obowiązywania danej umowy najmu, na podstawie art. 15 ust. 4d CIT (tj. Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą).

Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej nr 0111-KDIB1-3.4010.451.2020.1.APO na pytanie „czy poniesione przez wnioskodawcę wydatki na fit-outy wtórne, nieobjęte odsprzedażą nakładów, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d CIT., proporcjonalnie do długości okresu obowiązywania danej umowy najmu” odpowiedział negatywnie.

WSA i NSA nie zgadzają się z fiskusem

Wskazana wyżej interpretacja indywidualna została zaskarżona przez spółkę. Wyrokiem z dnia 15 września 2021 r. w sprawie o sygn. III SA/Wa 260/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując przede wszystkim, iż „z treści art. 15 ust. 4d CIT wynika zatem, że zasadą jest potrącanie kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia chyba, że spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki wskazane w zdaniu drugim tego przepisu. Wtedy ustawodawca nakazuje rozliczyć dany koszt proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy. Aby takie rozliczenie nastąpiło, koszt pośredni musi zatem dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy (warunek pierwszy) i nie może być możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego (warunek drugi), wówczas ustawodawca nakazuje rozliczyć dany koszt proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy”.

Dodatkowo, jak trafnie wskazał WSA, w omawianym zakresie wykonawstwa aranżacyjnego w kontekście najmu nie następuje przeniesienie własności rzeczy z wynajmującego na najemcę, jak ma to miejsce np. przy sprzedaży lub pożyczce, a świadczenie wynajmującego należy kwalifikować jako ciągłe, a najemcy z reguły jako okresowe. Wykonywane fit-outy mają charakter materialny i co do zasady tracą swoją funkcjonalność wraz z ustaniem danego stosunku najmu, co dowodzi ich związku z okresem obowiązywania danej umowy najmu.

Na powyższy wyrok skargę kasacyjną wniósł Dyrektor KIS, wskazując przede wszystkim, iż w sprawie zastosowanie powinien mieć art. 15 ust. 4d zd. pierwsze CIT, albowiem omawiane wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, ale potrącalne w dacie ich poniesienia.

W wyroku z dnia 3 września 2024 r., sygn. II FSK 1486/21 NSA odrzucił stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, tym samym przychylając się do stanowiska podatnika. NSA zatem odrzucił zapatrywanie fiskusa w zakresie możliwości jedynie jednorazowego rozliczania fit-outów, które w praktyce można (przy spełnieniu warunków ustawowych) rozliczyć proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przedmiotowy wyrok ma istotne znaczenie dla przedsiębiorców działających w branży nieruchomości – w szczególności tych podatników, których specyfika działalności (podejmowane komercyjnie działania) wiążą się z potrzebą rozliczania kosztów w czasie. Stanowi również potwierdzenie uniwersalnego poglądu, iż stanowiska organów i instytucji podatkowych, w tym w szczególności interpretacje indywidualne wyrażające zapatrywanie organu na możliwe sposoby rozliczeń, mogą być przedmiotem merytorycznej krytyki i w praktyce bywają uchylane, oczywiście pod warunkiem zastosowania prawidłowej wykładni prawnej i przy ziszczeniu się konkretnych przesłanek faktycznych wyrażonych precyzyjnie przez podatnika.

Place zabaw poza terenem inwestycji – jakie zmiany zaszły w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w 2024 roku?

Stan sprzed nowelizacji

Do 1 sierpnia 2024 r. place zabaw i rekreacji nie były przedmiotem szczegółowej regulacji. Zadbano jedynie o takie aspekty jak:

• obowiązek zapewnienia (stosownie do potrzeb użytkowych) placów zabaw i miejsc rekreacyjnych dla osób niepełnosprawnych – jeżeli zespół budynków był objęty jedynie pozwoleniem na budowę, przy czym 30% tych powierzchni powinno się znajdować na terenie biologicznie czynnym,
• nasłonecznienie placu zabaw dla dzieci – powinno było ono wynosić minimum 4 godziny w godzinach 10:00 – 16:00, a w zabudowie śródmiejskiej nie krócej niż 2 godziny,
• odległość od linii rozgraniczających ulicę, od okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i od miejsc gromadzenia odpadów – co najmniej 10 m.

Jak więc widać ogólnym obowiązkiem dla deweloperów było zapewnienie placu zabaw na terenie inwestycji, przy czym, co do większości technicznych rozwiązań pozostawiono swobodę i ograniczono się do kilku minimalnych warunków, które taki plac zabaw musi spełniać.

Zmiany po nowelizacji

Zmiany wprowadzone w sierpniu ubiegłego roku[2] przede wszystkim (i) umożliwiły budowę placów zabawa dla dzieci poza obszarem inwestycji, zmniejszenie jego powierzchni lub zastąpienie go salą zabaw, a także (ii) bardziej szczegółowo uregulowały kwestie techniczne dotyczące placów zabaw dla dzieci.

W stosunku do pkt (i) zmiany polegają na wprowadzeniu przez prawodawcę następujących wyjątków od obowiązku budowy placu zabaw dla dzieci.

Po pierwsze, w przypadku budowy jednego budynku mieszkalnego wielorodzinnego, w którym liczba mieszkań przekracza 20, dopuszcza się:

• niewykonanie placu zabaw dla dzieci, gdy w odległości 750 m od granicy działki, na której znajduje się budynek, istnieje publiczny dostępny plac zabaw dla dzieci,
• wykonanie placu zabaw dla dzieci o powierzchni mniejszej do 50% (lecz nie mniejszej niż 20 m²⁾, w przypadku gdy budynek znajduje się w zabudowie śródmiejskiej,
• zastąpienie placu zabaw dla dzieci salą zabaw wewnątrz budynku, w przypadku gdy budynek znajduje się w zabudowie śródmiejskiej.
• Po drugie, w przypadku budowy zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych w zabudowie śródmiejskiej, w którym liczba mieszkań przekracza 20, dopuszcza się:
• niewykonanie placu zabaw dla dzieci, gdy w odległości 300 m od granicy działki, na której znajduje się zespół budynków, istnieje publicznie dostępny plac zabaw dla dzieci,
• wykonanie placu zabaw dla dzieci o powierzchni mniejszej do 50%, lecz nie mniejszej niż 20 m².

Natomiast w zakresie zmian technicznych z pkt (ii) prawodawca przewidział m.in. następujące rozwiązania:

• obowiązek budowy placów zabaw dla dzieci –plac zabaw dla dzieci powinien zostać zbudowany w przypadku budowy jednego budynku mieszkalnego wielorodzinnego, w którym liczba mieszkań przekracza 20, a także w przypadku budowy zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych, w którym liczba mieszkań przekracza 20, przy czym co najmniej 30% powierzchni placu zabaw dla dzieci znajduje się na terenie biologicznie czynnym,
• obowiązek budowy miejsc rekreacyjnych – miejsce rekreacyjne, wyposażone w miejsca do wypoczynku, powinno zostać zbudowane w przypadku budowy zespołu budynków mieszalnych wielorodzinnych, w którym liczba mieszkań przekracza 20, przy czym co najmniej 30% powierzchni miejsca rekreacyjnego znajduje się na terenie biologicznie czynnym,
• zmiana terminologiczna – prawodawca postanowił zmienić termin „dla osób niepełnosprawnych” na „dla osób ze szczególnymi potrzebami”[3],
• zmiana nasłonecznienia – 50% powierzchni placu zabaw dla dzieci powinno być nasłonecznione przez minimum 2 godziny (liczone w dniach równonocy), w godzinach 10:00 – 16:00, a w zabudowie śródmiejskiej powinna to być minimum 1 godzina,
• obowiązek zachowania odległości co najmniej 10 m również od dróg i ciągów pieszo-jezdnych – po nowelizacji obowiązek ten stosowany jest w dalszym ciągu do placów zabaw dla dzieci, boisk dla dzieci oraz miejsc rekreacyjnych, jednakże poszerzono zakres miejsc, od których powinna być zachowana ta odległość również o (i) drogi oraz (ii) ciągi pieszo-jezdne,
• nowy obowiązek ogrodzenia placu zabaw dla dzieci – ogrodzenie od strony drogi, ulicy, parkingu lub ciągu pieszo-jezdnego powinno być wykonane z materiałów i w sposób zapewniający bezpieczeństwo ludziom i zwierzętom i powinno być wyższe niż 1 m, a także posiadać furtkę o szerokości co najmniej 1,2 m nieutrudniającą dostępu osobom ze szczególnymi potrzebami. Jeżeli natomiast ogrodzenie ma powstać w miejscu niesąsiadującym z żadnym z ww. miejsc, to może ono być wykonane z żywopłotu,
• minimalne powierzchnie placów zabaw dla dzieci – plac zabaw dla dzieci powinien mieć powierzchnię (i) 1 m² na każde mieszkanie, jeżeli w budynku lub zespole budynków znajduje się od 21 do 50 mieszkań, (ii) 50 m², jeżeli w budynku lub zespole budynków znajduje się od 51 do 100 mieszkań, (iii) 0,5 m² na każde mieszkanie, jeżeli w budynku lub zespole budynków znajduje się od 101 do 300 mieszkań, (iv) 200 m², jeżeli w budynku lub zespole budynków znajduje się powyżej 300 mieszkań,
• plac zabaw dla dzieci w częściach – plac zabaw dla dzieci może być podzielony na części, przy czym minimalna powierzchnia każdej z nich powinna wynosić co najmniej 50 m²,

Podsumowanie

Powyższe zmiany to jedynie część z nowych obowiązków nałożonych na inwestorów w zakresie zapewnienia placów zabaw dla dzieci oraz miejsce rekreacyjnych. Jest to więc kolejny z obszarów, który może się w niektórych sytuacjach przekształcić w poważny problem dla inwestycji. Pomimo tego, że budowa placu zabaw dla dzieci w kontekście całej inwestycji nie stanowi jej najistotniejszego elementu, niepoprawne zaprojektowanie inwestycji w tym zakresie doprowadzić nawet do nieuzyskania pozwolenia na budowę, a w konsekwencji do poważnego ryzyka finansowego oraz organizacyjnego po stronie inwestora.

Nowelizacja niesie ze sobą również nowe możliwości. Przy odpowiednim zaplanowaniu inwestycji możliwe będzie ominięcie obowiązku budowy placu zabaw dla dzieci, ograniczenie jego powierzchni lub zastąpienie go salą zabaw dla dzieci. Dzięki temu możliwe jest wykorzystanie dodatkowej powierzchni np. pod budowę budynków mieszkalnych, czy miejsc parkingowych.

Z uwagi na powyższe warto mieć na względzie nowe uwarunkowania dotyczące placu zabaw dla dzieci oraz miejsc rekreacyjnych już na etapie wyboru miejsca pod inwestycję, a także tworzenia projektu budowlanego.

Zmiany w zakresie wymagań wobec budynków

Wymagania akustyczne w budynkach mieszkalnych

W ramach zmian prawnych, których zasadniczym celem była walka ze zjawiskiem tzw. „patodeweloperki” (w skrócie możliwym do scharakteryzowania jako „maksymalizacja zysków kosztem dobrej architektury, zdrowego rozsądku, a czasem wymagań zawartych w przepisach”[4]; o zmianach tych była już mowa w alercie publikowanym 30.12.2024), podjęto także kroki mające przeciwdziałać nadmiernemu zanieczyszczeniu hałasem, a więc zmierzające do zwiększania komfortu życia mieszkańców polepszenie warunków akustycznych lokali mieszkalnych.

Zmiany w wymaganiach, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie

Rozwiązania zmierzające do realizacji tego celu wprowadzono między innymi w ramach nowelizacji Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej „RWT”), która została przyjęta 27 października 2023 r., a weszła w życie 1 sierpnia 2024 r.[5] 

Wskazana zmiana obejmuje:

1. wprowadzenie minimalnego poziomu izolacyjności akustycznej dla drzwi wejściowych do mieszkania z klatki schodowej lub korytarza komunikacji ogólnej, ustalonego na poziomie 37 dB;
2. rozciągnięcie wymagań akustycznych stosowanych do przegród między lokalami mieszkalnymi w budynku mieszkalnym wielorodzinnym (określonych w Polskiej Normie) również na ściany wewnętrzne i stropy oddzielające lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym jednorodzinnym;
3. wprowadzenie wyraźnego wskazania, że wykonywanie robót budowlanych w lokalu w budynku mieszkalnym jednorodzinnym z dwoma lokalami, jednorodzinnym w zabudowie szeregowej lub bliźniaczej lub wielorodzinnym nie może pogorszyć wymagań akustycznych określonych w analizie w zakresie rozwiązań technicznych i materiałowych mających na celu spełnienie wymagań akustycznych (na temat tej analizy zob. poniżej).

Zmiany w zakresie projektu budowlanego

Z omawianym problemem związana jest również nowelizacja Rozporządzenia Ministra Rozwoju z dnia 11 września 2020 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (dalej „RPB”), której data przyjęcia i wejścia w życie jest taka sama jak wspomnianej powyżej nowelizacji RWT[6].

W ramach nowelizacji RPB wprowadzono jako obowiązkowy element części opisowej projektu technicznego (w przypadku budynku mieszkalnego jednorodzinnego z dwoma lokalami, budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej lub bliźniaczej lub budynku mieszkalnego wielorodzinnego) analizę w zakresie rozwiązań technicznych i materiałowych, mających na celu spełnienie wymagań akustycznych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (dalej „PB”) (należą do nich także wymagania nowo wprowadzone, które scharakteryzowano powyżej).

Wymagana analiza ma w szczególności zawierać informację o:

a) zakładanym poziomie hałasu zewnętrznego oddziałującego na budynek;
b) poziomie wymaganej izolacyjności akustycznej przegród w budynku, w tym dla przegród pomiędzy lokalami, okien, drzwi wejściowych do lokali;
c) wyrobach budowlanych zapewniających wymaganą izolacyjność akustyczną przegród, o których mowa w lit. B;
d) dopuszczalnym poziomie hałasu oraz dźwięku przenikających do pomieszczeń budynku oraz o sposobie spełnienia tych wymagań.

Opisana analiza nie będzie jednak wymagana dla zamierzenia budowlanego, wobec którego przed dniem 1 sierpnia 2024 r.:

1. został złożony wniosek o pozwolenie na budowę, wniosek o wydanie odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu zagospodarowania działki lub terenu lub projektu architektoniczno-budowlanego, wniosek o zmianę pozwolenia na budowę,
2. została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę lub odrębna decyzja o zatwierdzeniu projektu zagospodarowania działki lub terenu lub projektu architektoniczno-budowlanego,
3. zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonywania robót budowlanych w przypadku, gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę,
4. została wydana decyzja o legalizacji, o której mowa w art. 49 ust. 4 PB, oraz decyzje, o których mowa w art. 51 ust. 4 PB.

Wprowadzenie obowiązku sporządzenia analizy ma wymusić na projektancie zawarcie w projekcie jasnych informacji w postaci zestawienia dotyczącego wymagań akustycznych oraz sposobu ich spełnienia. Dotychczas bowiem kwestia wymagań akustycznych była w projektach często pomijana lub traktowana bardzo pobieżnie[7]. Wszystkie wprowadzane zmiany mają zaś sprawić, że wznoszone budynki będą bardziej efektywne, ergonomiczne i przyjazne ludziom[8].

Kondygnacje podziemne w budynkach jako miejsca doraźnego schronienia – nowe wymogi od 2026 r.

Zgodnie z art. 94 ustawy z dnia 5 grudnia 2024 r. o ochronie ludności i obronie cywilnej:

„Kondygnacje podziemne w budynkach użyteczności publicznej lub budynkach mieszkalnych wielorodzinnych oraz garaże podziemne, jeżeli nie przewidziano w nich budowli ochronnej, projektuje się i wykonuje w sposób umożliwiający zorganizowanie w nich miejsc doraźnego schronienia” .

Co to oznacza dla deweloperów?

Miejsce doraźnego schronienia to obiekty zbiorowej ochrony będące obiektami budowlanymi, przystosowanymi do tymczasowego ukrycia ludzi, organizowane przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starostę lub wojewodę, jeżeli w przypadku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego lub w czasie wojny, okaże się, że liczba schronów i ukryć jest niewystarczająca dla zapewnienia ochrony ludności.

Innymi słowy, piwnice i garaże podziemne, z uwagi na fakt, że mogą zostać przekształcone w miejsca doraźnego schronienia będą musiały spełniać konkretne wymagania. Jakie? To zostanie określone w drodze rozporządzenia. Jak wynika jednak z wyjaśnień udzielanych podczas uchwalania ustawy, chodzi przede wszystkim o wzmocnienie stropów nad kondygnacjami podziemnymi w nowo budowanych budynkach.

Co istotne, nowe wymogi będą dotyczyły zamierzeń budowlanych, wobec których po dniu 31 grudnia 2025 r.:

1) został złożony wniosek o pozwolenie na budowę, wniosek o wydanie odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu zagospodarowania działki lub terenu lub projektu architektoniczno-budowlanego;
2) zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonywania innych robót budowlanych w przypadku, gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Dokładnie jakie będą wymagania, przekonamy się po wydaniu rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Jednak, zważywszy, że przy niektórych inwestycjach przygotowywanie dokumentacji projektowej może potrwać dłuższy czas, to już teraz warto uwzględnić konieczność dostosowania się do nowych wymagań.

[1] https://businessinsider.com.pl/fit-out-czym-jest-naprawde-i-jak-ten-proces-rozpoczac/sz59h6z

[2] Nowe zmiany zostały wprowadzone na mocy Rozporządzenia Ministra Rozwoju i Technologii z dnia 27 października 2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. poz. 2442 z późn. zm.).

[3] Zmiana ta zasługuje na uznanie, z dwóch względów. Po pierwsze, prawodawca zaczyna wprowadzać pojęcia coraz bardziej inkluzywne, które nie stygmatyzują od strony prawnej żadnej z grup społecznych. Po drugie, dzięki nowemu ujęciu obowiązek ten przysłuży się szerszemu kręgowi osób niż do tej pory.

[4] Uzasadnienie do Rozporządzenie wskazanego w przyp. 2.

[5] Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Technologii z dnia 27 października 2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. poz. 2442 ze zmianami).

[6] Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Technologii z dnia 27 października 2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. poz. 2405 ze zmianami).

[7] Uzasadnienie do Rozporządzenia wskazanego w przyp. 3.

[8] Ocena Skutków Regulacji dla Rozporządzenia wskazanego w przyp. 3.